ΤΟ ΦΑΙΝΟΜΕΝΟ ΜΑΡΙΝΑΚΗ ΣΤΟΝ ΠΕΙΡΑΙΑ

Με αφορμή τις δημοτικές εκλογές στον Πειραιά αλλά και για μετά απ’ αυτές, ο συνάδελφος δημοσιογράφος Κυριάκος Ζηλάκος, έγραψε:

«Αυτό που επιχειρείται να επιβληθεί στον Πειραιά με την υποψηφιότητα του Γιάννη Μώραλη, υπό τη στήριξη των Βαγγέλη Μαρινάκη και Πέτρου Κόκκαλη -εφόσον αφαιρέσουμε τον παράγοντα της ανθρώπινης ματαιοδοξίας- είναι ένα χαρακτηριστικό δείγμα οπισθοχώρησης της κοινωνίας ή για να το πούμε με πιο πολιτικούς όρους, είναι ένα ακόμη δείγμα της κρίσης του καπιταλιστικού συστήματος, που το οδηγεί προς τα πίσω, πιο πίσω απ’ εκεί που ξεκίνησε, σε φεουδαρχικές δομές που προϋπήρχαν του καπιταλισμού.

Αυτό που βλέπουμε να γίνεται, είναι ένας επιχειρηματίας ή μια ομάδα επιχειρηματιών να επιδιώκουν να πάρουν στα χέρια τους ένα τμήμα του κράτους –αρχικά και πιλοτικά το Δήμο Πειραιά– ώστε να ασκούν κατευθείαν εξουσία, χωρίς τη διαμεσολάβηση του πολιτικού προσωπικού, για να εξυπηρετούν έτσι πιο αποτελεσματικά τα συμφέροντά τους. Διεκδικεί να αναλάβει κατευθείαν πολιτική εξουσία, οριοθετώντας μια συγκεκριμένη περιοχή, όπου θα ασκεί προνομιακά την εξουσία του, φτιάχνοντας ιδιωτικούς στρατούς οπαδών, μετατρέποντας τους ψηφοφόρους σε υποτακτικούς που τον προσκυνάνε για μια σακκούλα τρόφιμα, θέτοντας την Εκκλησία στη υπηρεσία του! Πρόκειται για δομές που παραπέμπουν στη φεουδαρχία. Επειδή ακριβώς αυτό συμβαίνει τον 21ο αιώνα και όχι προ της εμφάνισης του καπιταλισμού, αποτελεί σαφή οπισθοδρόμηση και όχι απλά μια παρέκκλιση. Πάμε πίσω από τη Γαλλική Επανάσταση, κι από το Διαφωτισμό και ακόμη πιο πίσω.

Η εξέλιξη αυτή, στο βαθμό που δεν προκύπτει από την ματαιοδοξία κάποιων προσώπων, αλλά έρχεται ως ανάγκη αυτών των επιχειρηματικών κέντρων για διασφάλιση των συμφερόντων τους, δρομολογεί εξελίξεις που αφορούν όλη την κοινωνία. Αποτελεί πισωγύρισμα όχι μόνο για τον εργαζόμενο λαό, μισθωτούς, αυτοαπασχολούμενους, μικρούς επιχειρηματίες, οι οποίοι σταδιακά θα μετατρέπονται σε σύγχρονους δουλοπάροικους με ό,τι αυτό συνεπάγεται σε επίπεδο ζωής και δικαιωμάτων αλλά και για όσους κατέχουν σήμερα μέσα παραγωγής, για μεγάλους επιχειρηματίες που συμμετέχουν στις δομές του καπιταλιστικού συστήματος.

Είναι σημάδια αποσύνθεσης του ίδιου του συστήματος, καθώς αποσυντίθενται οι κανόνες του παιχνιδιού και διαμορφώνονται συνθήκες απόλυτης επικράτησης του ενός απέναντι στους άλλους. Δεν είναι το ίδιο με τη συγκεντροποίηση του κεφαλαίου σε όλο και λιγότερα χέρια, που έτσι κι αλλιώς συντελείται με την εξέλιξη του καπιταλισμού, που επιταχύνεται μάλιστα, σε συνθήκες κρίσης. Αυτό γιατί, εφόσον παρακάμπτεται το πολιτικό προσωπικό και ο όποιος Μαρινάκης ή Κόκκαλης παίρνει κατευθείαν στα χέρια του πολιτική εξουσία, τότε πλέον απορρυθμίζεται το σύστημα και στη θέση των μεγαλοκαπιταλιστών μπαίνει ο καπιταλιστής-φεουδάρχης, που επιβάλλεται έναντι των άλλων με όπλο την πολιτική εξουσία, την οποία πλέον ασκεί ο ίδιος.

Όπως και να το κάνουμε, το πολιτικό προσωπικό ανεξαρτήτως διαπλοκής και εξαρτήσεων, παίζει ένα ρόλο «τροχονόμου» των οργανωμένων συμφερόντων! Είναι κάτι σαν εξισορροπητής του συστήματος. Όταν λείψει -δεν είναι άσχετη με αυτό η καλλιεργούμενη απαξίωσή του- τότε επικρατεί με απόλυτο τρόπο ο νόμος του ισχυρότερου, ο νόμος της ζούγκλας, χωρίς δυνατότητα προστασίας και διαφυγής και κυρίως χωρίς να υπάρχει ένας ρυθμιστικός παράγοντας. Τέτοιες εξουσίες προσομοιάζουν στη λειτουργία τους και στα μέσα που χρησιμοποιούν με αυτό που λέγεται «ιταλική μαφία», καθώς διαμορφώνουν ένα δικό τους αυτόνομο σύστημα νόμων και μέσων επιβολής της εξουσίας τους, όπου δεν ισχύουν οι περιορισμοί του συντεταγμένου κράτους και των «κανόνων δικαίου» που αυτό παράγει.

Φυσική συνέπεια μια τέτοιας εξέλιξης θα είναι η κατάρρευση τμήματος ή του συνόλου του πολιτικού εποικοδομήματος, με όλες τις δομές προστασίας του πολίτη, πολιτικά και κοινωνικά δικαιώματα, ατομικές ελευθερίες. Στη θέση του θα μπει ένα πλαίσιο αυταρχικό-δεσποτικό, με αντίστοιχα μέσα επιβολής και διατήρησής του.

Η προσέγγιση αυτού του φαινομένου, όπως περιγράφεται παραπάνω, γίνεται με αφορμή την διεκδίκηση της δημοτικής αρχής του Πειραιά από τους Μαρινάκη-Κόκκαλη, μέσω υποψηφιότητας ως δημάρχου Πειραιά του Γ. Μώραλη. Ωστόσο, δεν συνεπάγεται ότι αποτελεί τοποθέτηση στο δίλημμα Μώραλης ή Μιχαλολιάκος. Η αξιολόγηση ενός φαινομένου ή ακόμη και δύο προσώπων, που τέθηκαν υπό την κρίση της ψήφου των πολιτών, δεν σημαίνει υποχρεωτικά και προτροπή για τη στήριξη του ενός ή του άλλου. Το δικαίωμα να έχουμε άποψη πάει πολύ πιο πέρα από μια εκλογική αναμέτρηση... 

ΚΥΡΙΑΚΟΣ ΖΗΛΑΚΟΣ  

Posted in: ΕΙΔΗΣΕΙΣ